MiG-29A: Lądowanie VFR – poradnik Flaming Cliffs 3

Lądowanie w MiG-u-29 jest nieco trudniejsze niż w F/A-18C czy F-16C. Na HUDzie nie widać pomocy wspomagających zejście po ścieżce, samolot jest bardziej czuły na ruchy sterów, a niewłaściwa prędkość przyziemienia może spowodować tzw. „kangura” i parokrotne odbicie się od pasa. Dodatkowo bardzo długie i nisko zawieszone silniki mogą uderzyć w beton, jeśli nie dopilnuje się maksymalnego dozwolonego kąta natarcia przy przyziemieniu. Po małym treningu posadzenie MiGa-29 nie powinno jednak być problemem. Grunt to odpowiednie wytrymowanie samolotu, by nie walczyć z maszyną i prędkość poniżej 300 km/h przy dotykaniu pasa.

MiG-29 bywa bardzo czuły na ruchy sterów. Podobnie jest przy zmianie mocy przepustnicą – bardzo łatwo delikatnym ruchem przyspieszyc o wiele za bardzo, dlatego warto ustawić odpowiednie krzywe sterowania Curvature dla każdej z osi. Szczegłówe instrukcje znajdują się we wpisie Przypisanie klawiszy i kontrolerów

Poradnik opiera się na standardowym locie po kręgu nadlotniskowym w warunkach dobrej widoczności VFR. Nie jest to instrukcja odpowiadająca procedurom wojskowym lub jedyna słuszna dla MiGa-29 w DCS World, ale taka, która została przetestowana jako skuteczna i pozwalającą posadzić maszynę bez większych problemów.

Niezbędne klawisze:
HUD Modes – tryb lądowania na HUDzie – 1
Landing Gear – podwozie – G
Flaps – klapy – F
Landing Chute – spadochron hamujący – P
Wheel Brakes – hamulce kołowe – W

1.
Wciśnij kilkukrotnie „1”, by włączyć tryb lądowania (a raczej wyszukiwania lotniska) na HUDzie. W rogu powinien pojawić się rosyjski napis ПОС. Klawiszami Next/Previous Waypoints można przełączać kolejne bazy, jednak HUD wyświetli tylko odległość do nich w kilometrach i kółko wskazujące kierunek. Warto więc mniej więcej wiedzieć, jak daleko jesteśmy od bazy docelowej lub upewnić się, że punkty trasy wyznaczone w misji obejmują lotnisko powrotne.

2.
Ustaw samolot na kursie pasa, by rozpocząć lot po kręgu nadlotniskowym. Wysokość powinna wynosić poniżej 500 metrów, a prędkość poniżej 500 km/h. Trymuj samolot przyciskami Nose UP/Nose DOWN, by lot wymagał jak najmniej korekt drążkiem.

3.
Za pasem, po pierwszym nawrocie o 180 stopni powinienś już wytracić prędkość poniżej 450 km/h. Utrzymuj wysokość powyżej 300 metrów.

4.
Po wejściu na prostą „z wiatrem” wypusć podwozie (G) i klapy (F). Trymuj samolot uważając na utrzymanie wysokości i prędkości.

5.
W utrzymaniu właściwej prędkości z wypuszczonym podwoziem pomoże wskaźnik kąta natarcia AOA. Powinien wynosić około 10 stopni i w tym etapie nie przekraczać 15.

6.
Ćwicząc dopiero lądowania można rozpocząć zwrot w kierunku pasa nieco później niż standardowe 45 stopni między końcówką skrzydła, a początkiem pasa. MiG-29 potrafi łatwo zejść z kursu na pas i wtedy potrzeba nieco więcej dystansu na wyrównanie.

7.
Robiąc ostatni nawrót o 180 stopni utrzymuj prędkość ok. 320 km/h i wysokość 300 metrów.

8.
Po wejściu na prostą powinieś już mieć prędkość poniżej 320 km/h i wysokość ok. 300 metrów. Od teraz bardzo ważne będą dwa wskaźniki instrumentów poniżej HUD-a: wskaźnik kąta natarcia po lewej i prędkość schodzenia na dole.

9.
Przy podejściu do pasa należy przede wszystkim pilnować kąta natarcia, który musi wynosić między 11, a 13 stopni. Większy kąt oznacza ryzyko zahaczenia silnikami o powierzchnię pasa. Prędkość schodzenia widoczna na dole powinna wynosić około 3 m/s (tu jak widać jest nieco za duża). Oznacza to niemal ciągłą pracę przepustnicą. Ostrożnie z drążkiem – lepiej używać trymu.

10.
Pewnym chałupniczym sposobem może być też celowanie dolną krawędzią HUD-a w miejsce przyziemienia na pasie.

11.
Prędkość przyziemienia zależy od wagi samolotu. Oficjalna instrukcja wspomina o 250 km/h jednak w DCS praktyka pokazuje nieco większe wartości, ok. 290-280 km/h. Tuż nad pasem trzeba więc pilnować, by nie przekroczyć prędkości w górę (300 jeszcze daje radę, ale przy większej będzie trudno osiąść na pasie).

Kolejna rzecz to kąt natarcia maks 13 stopni, by nie zahaczyć ogonem i silnikami o beton. Tuż przed przyziemieniem należy wykonać lekką flarę ciągnąć delikatnie drążek do siebie i zredukować przepustnicę do jałowych obrotów (Idle).

12.
Na dobiegu, kiedy prędkość spadnie do 250 km/h, wypuść spadochron hamujący (klawisz P). Spowolni on samolot tak mocno, że nie będzie trzeba do tego używać hamulców kołowych. Naciśnij jeszcze raz P, by odrzucić spadochron.

13.
Przed skrętem na drogę kołowania zapewne będzie trzeba wyhamować nieco bardziej – wtedy przydadzą się hamulce kołowe pod klawiszem W (trzeba je wcisnąć kilkukrotnie).

5 Replies to “MiG-29A: Lądowanie VFR – poradnik Flaming Cliffs 3”

  1. Witajcie przy ładnej pogodzie to nie problem przy VFR. Problemy zaczynają się A jak jest brzydka pogoda chmur pełno mgła albo jakiś opat deszcz śnieg. Jedną taką misję się skonstruowałem do nauki i jest mega problem z odnalezieniem lotniska. w 16 18 jakoś łatwiej. Inne pomoce są tam. Mam problem z lądowaniem bez widoczności według instrumentów. Nie mogę nigdzie znaleźć poradnika do miga 29 odnośnie ifr i lądowania według przyrządów. Jakby ktoś coś miał to uprzejmie proszę o wrzucenie linków.

  2. Po wprowadzeniu PFM (Proffesional Flight Model) dla MiG-a 29, z miejsca stał się jednym z najtrudniejszych samolotów do wylądowania. Ja najczęściej zwracam uwagę na wskaźnik prędkości pionowej (opadanie), a prędkość trochę poniżej 300 km/h.

  3. Dzięki za bardzo pomocny artykuł. Wylądowałem za 3 razem, pękła mi tylko prawa opona… 🙂 Ale samolot cały.
    Ogólnie mało przyjemny samolot.
    Pozdrawiam

    1. Ale nic nie może się równać z lądowaniem Su-33 na lotniskowcu Kuźniecow, ja kiedyś podchodziłem za szybko i po zaczepieniu hakiem o linę samolot stanął dęba niemal pionowo. Po opadnięciu przednie podwozie przeniknęło przez teksturę pokładu startowego i nie mogłem już dokołować na parking. Ale szacunek dla projektantów tego samolotu za tak skomplikowany system składania skrzydeł 🙂

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *