Pociski AIM-120 AMRAAM – poradnik F-16C Viper

Spis treści:
Pocisk AIM-120 AMRAAM
Niezbędne przyciski
Wybór i programowanie pocisków
Tryb BORE – bez radaru

Tryb SLAVE – ze wspomaganiem radaru
Atakowanie kilku celów na raz w trybie radaru TWS

Pocisk AIM-120 AMRAAM

Pociski AIM-120 AMRAAM (Advanced Medium-Range Air-to-Air Missile) to rakiety powietrze-powietrze średniego zasięgu, których głowica aktywnie sama naprowadza się na cel za pomocą radaru. Są więc bronią typu „odpal i zapomnij”, nie wymagają ciągłego namierzania celu z samolotu.

DCS World F-16C Viper mamy do dyspozycji dwie wersje AMRAAM-ów:

  • AIM-120B – starszy model, ma większe płetwy sterujące
  • AIM-120C – nowszy, ma mniejsze płetwy, by pocisk zmieścił się w luku F-22 Raptor. Ma również nowocześniejszą głowicę i zapalnik, co przekłada się na nieco większy zasięg i skuteczniejsze lockowanie celu

Zasięg AIM-120 AMRAAM zależy w dużej mierze od tego, jak wysoko i szybko lecimy. Po ostatnich poprawkach w symulacji pocisków w DCS World możliwe jest osiągnięcie trafienia nawet z odległości 80 mil, choć wskazania na HUDzie pokażą maksymalny zasięg zwykle poniżej 30 mil. AMRAAM można także odpalić z bliskiej odległości w trybie radaru ACM, jednak jego skuteczność nie jest wtedy najlepsza, zwłaszcza gdy cel potrafi ciasno manewrować.

Kod radiowy pilotów przy odpalaniu pocisku AIM-120 AMRAAM to FOX 3.

źródło: wikipedia.org

AIM-120 AMRAAM może być odpalony w dwóch trybach:

  • SLAVE – z uprzednim namierzeniem celu radarem
  • BORE – bez użycia radaru. Wtedy pocisk przechodzi w tryb „Pitbull” i sam lockuje się na pierwszym wykrytym przez siebie celu, również sojuszniczym. Ta metoda nie jest w 100 procentach skuteczna i działa głównie przy odległości mniejszej niż 20-15 mil, gdy cel przybliża się do nas.

Wystrzelony Pocisk AIM-120 AMRAAM w trybie SLAVE działa w trzech etapach:

  1. MID PHASE – „faza Data Linka” – od wystrzelenia pocisku do następnej fazy przejścia na własny radar. Na tym etapie pocisk korzysta z pomocy radaru FCR samolotu
  2. ACQUISITION PHASE – faza przejścia w tryb „aktywny” pocisku, kiedy sam stara się swoim radarem zalockować na celu. Faza ta składa się z dwóch podetapów:
  • „HUSKY” – pocisk wysyła sygnały wysokiej częstotliwości HPRF (High Pulse Repetition Frequency). Wyświetla wtedy dane A-POLE – dystans od własnego samolotu do namierzonego celu (funkcja jeszcze nie dodana do DCS World)
  • „PITBULL” – pocisk wysyła sygnały średniej częstotliwości MPRF (Medium Pulse Repetition Frequency). Wyświetla wtedy dane M-POLE – dystans od własnego samolotu do celu, kiedy rakieta przejdzie w aktywny tryb „Pitbull”.

Trzeci etap to FINAL PHASE – faza lotu do celu i zniszczenia zalockowanego przez pocisk celu. Wyświetlane są wtedy dane F-POLE – dystans od własnego samolotu do punktu uderzenia pocisku w cel.

Pociski AMRAAM w połączeniu z miękkim lockiem w trybie radaru TWS umożliwiają błyskawiczne odpalenie wszystkich rakiet do różnych celów. AMRAAM nawet w połączeniu z lockiem radaru w pewnym momencie i tak przejdzie w tryb “Pitbull”, dlatego rakiet tych nie używa się „w tłoku” w powietrzu, gdy istnieje ryzyko trafienia sojuszniczego samolotu.

Niezbędne przyciski

  • DOGFIGHT MISSILE OVERRIDE – aktywacja pocisków
  • WPN REL – odpalenie pocisku
  • NWS A/R DISC MSL STEP – przełączanie pocisków
  • TMS RIGHT – przełączanie celów na radarze w trybie TWS
  • TMS UP – lockowanie celu na radarze

Warto też mieć opanowaną obsługę radaru opisaną w tych miejscach:
Radar tryb BVR – poza zasięgiem wzroku
Radar tryb ACM – w zasięgu wzroku

Wybór i programowanie pocisków

1.
Do szybkiego wyboru pocisków AIM-120 AMRAAM służy przycisk:

  • DOGFIGHT MISSILE OVERRIDE na przepustnicy
  • A-A trybu atakowania celów powietrznych na konsoli UFC.

Jeśli domyślnie wybrane zostały pociski Sidewinder, wciśnij przycisk: NWS A/R DISC MSL STEP, który służy m.in. do przełączania pomiędzy pociskami powietrze-powietrze.

2.
W obu przypadkach zobaczysz ten sam obraz na HUDzie i prawym ekranie MFD. Na środku znajduje się z romb z krzyżem – miejsce gdzie „patrzy” głowica rakiety. 6 MRM w dolnym rogu to skrót od „6 Medium Range Missile” – ilość pozostałych pocisków średniego zasięgu

3.
Na prawym ekranie wyświetlą się dostępne ustawienia dla rakiet:.

  • SLAVE/BORESlave – tryb połączony z lockiem radaru, Bore – tryb autonomiczny
  • 6A120C – ilość i rodzaj wybranych pocisków – przełącza na inny model, np. wersję B jeśli jest też na pokładzie
  • 123 789 – numer pylonu i aktywny pocisk – aktywuje konkretny pocisk na wybranym pylonie (wybieramy manualnie np. gdy istotny jest rozkład masy na skrzydłach, zwykle nie trzeba nic zmieniać)

Tryb BORE – bez radaru

1.
Upewnij się, że pocisk działa w trybie BORE.

2.
Manewruj samolotem tak, by symbol głowicy rakiety na środku został skierowany w stronę, gdzie leci cel. Wciśnij i przytrzymaj spust na drążku WPN REL, aż odczujesz odpalenie rakiety.

3.
Pocisk od razu przejdzie w tryb “Pitbull“ i zacznie szukać celu. Nie zobaczysz żadnych wskazań ani informacji na HUDzie.

Tryb SLAVE – ze wspomaganiem radaru

1.
Upewnij się, że pociski są ustawione w trybie SLAVE.

2.
Namierz cel na radarze. Może to być „miękki lock”, czyli bugged target w trybie TWS (przycisk TMS Right) lub podtryb STT – śledzenie jednego celu – w trybie RWS (przycisk TMS Up x2).

3.
Na HUDzie pojawiło się teraz mnóstwo informacji:

  1. Koło ASE (Allowable Steering Error), czyli dozwolony margines błędu sterowania podczas odpalania pocisku. Koło to dynamicznie zmienia swój rozmiar zależnie od odległości i kierunku lotu celu.
  2. Target Box – symbol i poozycja zalockowanego przez radar celu
  3. Kółko Steering Cue. Przed odpaleniem rakiety należy tak sterować samolotem, by małe kółko Steering Cue znalazło się w granicach dużego koła ASE.
  4. Fxxx – Dokładna odległość do celu (tutaj 69.9 mili)
  5. DLZDynamic Launch Zone – wskaźnik dynamicznego zasięgu. Przy takiej odległości do celu jeszcze dość nieczytelny.

4.
Przy ok. 30 milach do celu DLZ stanie się o wiele bardziej czytelne. Pierwsze dwa symbole grota i kółka to:

  • Grot – Raero – Range Aerodynamic – maksymalny dystans kinetyczny, przy jakim komputer przewiduje trafienie w cel, o ile zajdą wszystkie wymagane przesłanki:
    – pocisk musi zostać odpalony metodą LOFT, czyli przy dziobie skierowanym w górę pod kątem 30-40 stopni
    – azymut lotu (kierunek) musi być dopasowany do kierunku poruszania się celu, tak by pocisk spotkał się z celem lecącym nieco w bok od naszego kursu
    – cel nie może w żadnym momencie zmienić kierunku lotu
  • Kółko – Ropt – Range Optimal – dystans optymalny, przy jakim komputer przewiduje trafienie w cel, ale bez konieczności odpalenia metodą LOFT. Można lecieć normalnie, ale ponownie – cel nie może w żadnym momencie zmienić kierunku lotu

UWAGA – oba symbole nie są wskazówkami do odpalenia pocisków, jeśli celem jest samolot myśliwski.

5.
Kreska u góry i liczba nad nią to aktualna skala DLZ, czyli w tym przypadku 40 mil. Aktualny dystans do celu na DLZ pokazuje zarys grota skierowanego w prawo – w tym przypadku to 30 mil, co widać również na dole, przy wartości F030.2. Liczba przy grocie 990 to aktualna prędkość zbliżania lub oddalania się celu od naszego samolotu.

6.
Kolejne elementy DLZ (Dynamic Launch Zone) to:

  • RPI (R-Max) – Range Probability of Intercept, czyli dystans prawdopodobnego przechwycenia celu lub inaczej dystans maksymalny do celu, kiedy rakieta ma szansę trafić. Największa odległość, przy jakieś można wystrzelić pocisk bez konieczności specjalnego ustawiania się. Nie ma jednak żadnej gwarnacji trafienia, zwłaszcza myśliwców.
  • RTR – Range Turn and Run – Maksymalny dystans odpalenia pocisku z szansą trafienia, nawet jeśli cel w tym momencie zawróci i zacznie uciekać od pocisku
  • R-Min – Range Minimum – Minimalny dystans do odpalenia pocisku. Przekroczenie go spowoduje, że rakieta nie zdąży się uzbroić przed doleceniem do celu.

7.
Gdy cel znajdzie się w zasięgu wskazań DLZ, pojawią się dodatkowe informacje:

  • 14M – M-POLE – odległość samolotu w milach od celu przy której pocisk przejdzie w tryb „Pitbull” i zacznie aktywnie wyszukiwać cel na średniej częstotliwości. W tym momencie odległość do zalockowanego celu to prawie 22 mile (F021.8).
  • A26 – timer do „Pitbulla”. Po tylu sekundach pocisk przejdzie w aktywny tryb „Pitbull”.

8.
W wybranym przez siebie momencie, najlepiej gdy wskaźnik dystansu na DLZ jest w granicach RTR, umieść małe kółko Steering Cue w środku dużego koła ASE i odpal pocisk wciskając spust na drążku WPN REL.

9.
Po odpaleniu pocisku nowe informacje to:

  • 13M – wartość M-POLE dla następnego pocisku będącego w gotowości na pylonie, czyli 13 mil do przejścia w tryb „Pitbull”
  • 14M – wartość M-POLE dla odpalonego pocisku – przy dystansie 14 mil do celu pocisk przejdzie w tryb „Pitbull”
  • A19 – timer w sekundach odliczający czas do przejścia w aktywny tryb „Pitbull”

10.
Obserwuj timer aż dojdzie do zera.

11.
Po przejściu rakiety w aktywny tryb „Pitbull” nie musisz już śledzić celu radarem i możesz zerwać lock i zmienić kierunek lotu – pocisk aktywnie śledzi cel swoim radarem. Wskazania pod DLZ zmienią się na F-POLE, czyli:

  • 07F – Predicted F-POLE – przewidywana odległość samolotu od celu w milach, przy której pocisk uderzy w cel. W tym przypadku 7 mil.
  • T21 – TTI – Time to Impact – timer w sekundach do uderzenia pocisku w cel

12.
Przy ok. 7 milach od celu pocisk trafił we wrogi samolot.

Atakowanie kilku celów na raz w trybie radaru TWS

1.
Przełącz radar w tryb TWS – Track While Scan.

2.
Wciśnij:

  • TMS RIGHT – by oznaczyć cele jako „bugged”, a następnie jeszcze raz wciśnij:
  • TMS RIGHT – by „miękko” zalockować pierwszy kontakt.
    Zakres skanowania zmniejszy się do wartości A2, a jeden z kontaktów zostanie otoczony kółkiem.

3.
Na HUDzie zobaczysz opisaną wcześniej symbolikę.

4.

  • Wciśnij Weapon Release, by odpalić pocisk.
  • Naciśnij TMS RIGHT, by zalockować kolejny cel.
  • Wciśnij Weapon Release, by odpalić pocisk.
  • Naciśnij TMS RIGHT, by zalockować kolejny cel
  • Wciśnij Weapon Release, by odpalić pocisk.
  • itd. aż skończą się rakiety lub cele.
    Przy kolejnych odpaleniach nie musisz czekać do momentu, aż poprzednia rakieta przejdzie w tryb „pitbull”. Wystarczy zmiana locka TMS Right.

Atak z ekstermalnych dystansów <80 mil

Po zmianach w symulacji lotu pocisków czasem możliwe są trafienia celów z odległości do około 80 mil, czyli ok. 130 kilometrów. Aby ułatwić rakiecie osiągnięcie takiego dystansu, musisz lecieć możliwie jak najwyżej i jak najszybciej.
Wznieś się na wysokość +45 000 stóp, a następnie rozpędź samolot do maksymalnej prędkości. Zalockuj cel w trybie TWS lub STT. Rakietę możesz wystrzelić bez względu na to, że HUD pokazuje dystans daleko poza maksymalnym zasięgiem.
Weź pod uwagę, że trafienie jest bardziej prawdopodobne przy dużych, nie manewrujących szybko celach, np. bombowce, samoloty transportowe.

Ściągnij wersję PDF

 

2 Replies to “Pociski AIM-120 AMRAAM – poradnik F-16C Viper”

  1. Dlaczego często nie mogę zalokować celu kiedy jest oznaczony czerwonym trójkątem pustym w środku? Wciskam TMS Up w trybie RWS i nie lockuje. Kiedy cele są w postaci kwadratów białych mogę zalockować. Pozdrawiam

    1. Pusta ikona oznacza, że twój radar nie śledzi celu, tylko widać go dzięki systemowi datalink, bo np. AWACS go śledzi. Możesz go oznaczyć jako „bugged” wciskając TMS Up raz i wciąż odpalić rakietę. Do pełnego locka STT musisz go sam śledzić swoim radarem. Poza tym radar jest wciąż WIP, nie wszystko działa w nim dobrze, a zalockowanie celu zależy od mnóstwa czyników, różnic prędkości, aspektu hot-cold itp.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *