Pociski AIM-120 AMRAAM to aktywne rakiety powietrze-powietrze, czyli służą do niszczenia wrogich samolotów i NIE wymagają ciągłego namierzania radarem. Po krótkim czasie przełączają się na własny sensor radiolokacyjny, pozwalając pilotowi zająć się innymi celami. Są więc bronią typu „odpal i zapomnij„.

Ten najpopularniejszy na świecie pocisk powietrze-powietrze ma już jednak 30 lat z okładem i powoli jest wypierany przez nowocześniejszą konstrukcję AIM-260 JATM.

W DCS World i module F/A-18C Hornet mamy do dyspozycji dwie wersje AMRAAM-ów:
AIM-120B – większe płetwy sterujące
AIM-120C – mniejsze płetwy, by pocisk zmieścił się w luku F-22 Raptor. Ma również nowocześniejszą głowicę i zapalnik.

Zasięg AIM-120 AMRAAM jak każdego pocisku powietrze-powietrze zależy w dużej mierze od tego, jak wysoko lecimy, jak szybko i czy cel leci prosto na nas z dużą prędkością, czy ucieka nam. Możliwość odpalenia zobaczymy w zakresie 30 (zwykle poniżej) – 10 mil.

Kod radiowy pilotów przy odpalaniu pocisku AIM-120 AMRAAM to FOX 3.

Domyślna kombinacja klawiszy do wyboru
AIM-120 AMRAAM to:
LEWY SHIFT + D
Do odpalania pocisków służy spust działka GUN TRIGGER

Pociski AIM-120 można w niewielkim stopniu zaprogramować przed walką. Mogą być wystrzelone w:
– trybie walki powietrznej bez aktywnego śledzenia celu – wtedy automatycznie przechodzą w tryb samodzielny PITBULL;
– w trybie zalockowanego celu STT (Single Target Track);
– wielokrotnie do różnych celów w trybie radaru TWS.

Instrukcje wyszukiwania i lockowania celów radarem znajdują się w poniższych wpisach:
Radar w trybach BVR (cele poza zasięgiem wzroku)
Radar w trybach ACM (cele w zasięgu wzroku)

Programowanie AIM-120 AMRAAM

Po wybraniu pocisków AMRAAM jako aktywnej broni, na ekranie STORES zobaczysz ekran programowania AIM-120. Można na nim ustawić dwie opcje:
– rozmiar celu SIZE
– rozmiar przekroju poprzecznego radaru RCS (Radar Cross Section)

Rozmiar SIZE to trzy opcje:
– SML – small – mały
– MED – medium – średni
– LRG – large – duży
Przy walkach z myśliwcami zwykle wystarczy MED.

Rozmiar RCS to trzy opcje:
– SML – small – mały
– MED – medium – średni
– LRG – large – duży
Przy walkach z myśliwcami zwykle wystarczy MED.

Atak w trybie VISUAL – bez locka

Po wybraniu pocisków AMRAAM, na HUDzie pokaże się symbol broni, ilość pozostałych rakiet (AC 6) oraz okrąg z polem widzenia sensora rakiety. Bez namierzonego celu lub przy wyłączonym radarze HUD wyświetli tryb VISUAL – samodzielnego wyszukiwania celów.

Jeśli z jakichś powodów nie chcemy włączać radaru (np. by być trudniejszym do wykrycia), rakieta AMRAAM oferuje opcję wystrzelenia jej na ślepo przed siebie. Wtedy przechodzi w tryb PITBULL i samodzielnie, bez udziału radaru skanuje niewielką przestrzeń w zakresie okręgu na HUDzie i zasięgu 10 mil.

Gdy na drodze pocisku znajdzie się cel, AMRAAM sam namierzy się na niego i spróbuje zniszczyć. Na HUDzie pojawi się timer SL odliczający czas do momentu, gdy rakieta nie będzie miała możliwości manewrowania, by nakierować się na cel. To bardzo podobny tryb do FLOOD rakiety Sparrow, ale w tym przypadku radar samolotu może być całkowicie wyłączony.

Weź pod uwagę, że w tym trybie nie masz żadnego wpływu na to, jaki cel zaatakuje rakieta – może być i sojuszniczy.

Atak w trybie STT

Jeśli udało Ci się namierzyć cel radarem (czy to w trybie BVR czy automatycznym ACM) i przejść do śledzenia pojedynczego obiektu STT (Single Target Track), na HUDzie pojawiło się teraz bardzo dużo informacji. Dla wygody rozbijmy je na dwa obrazki. Zobaczysz coś takiego:

1 – strzałka pokazująca kierunek poruszania się celu
2 – TD – Target Designator – ramka obejmująca namierzony cel
3 – Steering DOT – kropka, na którą musimy nakierować środek HUD-a, by przy wystrzale zapewnić rakiecie optymalne warunki podążania w kierunku celu
4 – VC to prędkość zbliżania lub oddalania się celu od nas,
RNG to odległość od celu w milach

Koleje informacje znajdziemy w kole NIRD/ASE (Normalized In-Range Display / Allowable Steering Error), czyli znormalizowany wyświetlacz zasięgu oraz dozwolony błąd nakierowania).

1 – Dystans do celu – mała kreska skierowana do środka. Przesuwa się zgodnie z ruchem wskazówek zegara jeśli się oddalamy od celu i przeciwnie, jeśli przybliżamy
2 – Zasięg maksymalny pocisku – trójkąt pod kołem na godz. 6. Jeśli kreska dystansu zrówna się z trójkątem – pocisk jest w zasięgu celu
3 – Zasięg NO ESCAPE – zasięg skuteczny pocisku. Odpalenie rakiety za tym wskaźnikiem sprawi, że cel nie będzie w stanie uciec rakiecie, nawet jeśli od razu zawróci (oczywiście nadal może ją wymanewrować lub oszukać wabikami)

Gdy będziemy bliżej celu, na kole ASE pojawi się jeszcze trzeci trójkąt po zewnętrznej stronie – zasięg minimalny rakiety. Pocisk należy wystrzelić, zanim kreska dystansu minie ten punkt.

W tej chwili naszym zadaniem jest skierowanie dużego okręgu ASE na HUDzie na małą, zieloną kropkę Steering Dot i czekanie, aż cel znajdzie się w zasięgu pocisku. Jeśli zostaną spełnione te warunki, na ekranie pojawi się zachęta do strzału SHOOT. Oczywiście możesz zaczekać na jeszcze bardziej optymalne warunki, np. dystansu NO ESCAPE RANGE.

Po wystrzale rakiety na HUDzie pojawi się timer ACT odliczający sekundy do przejścia rakiety w samodzielny tryb PITBULL. Aby rakieta AMRAAM trafiła w cel, nie musisz utrzymywać namierzenia celu do samego końca.

Po przejściu w tryb PITBULL, licznik na HUDzie zamieni się w TTG – Time To Go, czyli czas do uderzenia w cel.

Atakowanie wielu celów w trybie TWS

Jeśli masz przed sobą wiele wrogich celów, możesz wykorzystać możliwości „odpal i zapomnij” rakiet AMRAAM oraz tryb radaru TWS, by wystrzelić wszystkie pociski niemal jednocześnie do różnych celów.

Upewnij się, że AMRAAM jest aktywną bronią, a radar pracuje w trybie TWS i ma wstępnie zalokowany pierwszy cel L&S (na radarze będzie to gwiazdka, a na HUDzie symbolika zalokowanego celu STT).

Jeśli cele będą w zasięgu, wystarczy odpalić pierwszy pocisk, następnie szybko wcisnąć przycisk UNDESIGNATE – odpalić drugi pocisk i tak aż do końca celów lub pocisków.

UWAGA: jeśli będziesz miał dodatkowo oznaczony drugi cel DT2 – przycisk UNDESIGNATE będzie przełączał tylko pomiędzy dwoma celami: L&S i DT2.

W walce kołowej nie zawsze patrzy się na HUD, dlatego informacje o locku i zachęta do strzału pojawia się także na ramie owiewki.

Sporo informacji o namierzonym celu powtarza się na ekranie radaru oraz ekranie uzbrojenia.